Gloria

In de Gloria!

Dat liedje hebben familie, vrienden en kennissen voor
ons, mensen van inmiddels ver boven de tachtig,
regelmatig gezongen. Ik zou zeggen, (liever eigenlijk)
Levenslang. ‘Maar dat geldt niet voor iedereen’, zei
mijn vriendin, ‘we hebben al veel familie, vrienden en
kennissen verloren, dat doet veel pijn…..’.
Ja, zo is het leven. Voor de één lang, voor de ander
duurt het maar even.
Vind je het leuk om te herdenken wat er in ons leventje
zoal is gebeurd en veranderd? Nou dan beginnen bij de
midden dertigerjaren toen wij geboren zijn.
Mannen werkten buiten de deur en vrouwen deden de
huishouding, veel zwaarder dan tegenwoordig, dan
kunnen we nu overgaan met het vergelijken.
Op maandag de wasdag, de wasketel werd op het vuur
getild met vereende krachten en daarna begon de
ellende met wasbord en wringer, daarna het ophangen
aan de lijn of rond de kachel op een houten rekje. En
dan nu! We hebben overal machines voor, zelfs om de
vloer te reinigen en te poetsen, dus niet meer op de
knieën. Niet iedereen kon beschikken over een
werkster of dienstmeisje. De nieuwsberichten
beluisterden wij via de radiodistributie draadomroep
en de muziek kwam uit de koffergrammofoon.
Zullen wij het nu hebben over mensen die aan de deur
kwamen vroeger toen er nog geen supermarkten
waren, groenteman met paard en wagen, de bakker op

zijn bakfiets, de melkboer met een hondentrekker, een
voddenman, een visboer, olieman, ijscoman (kar),
kolenman! Scharensliep!! Een putjesschepper. De
verzekeringen moesten aan de deur betaald worden.
Een schillenman en orgeldraaier. Roentje de
snoepjesman, die ook aspirine en dat vieze
levertraandrankje bij zich had. Dan kwam er ook nog de
meteropnemer die gas en lichtmunten kwam tellen. De
energierekening wordt in dit digitale tijdperk ook
anders geregeld, wat voor ons ouderen in deze tijd van
smartphones, robots en computers moeilijk te regelen
valt. Dus ik wil maar zeggen, wat er overblijft als je niet
meer mobiel bent, voor ons ouderen, is met veel
moeite digitaal boodschappen doen, een beetje tv
kijken, speciaal naar omroep MAX, want de Hollands
gesproken programma’s spreken ons het meest aan.
O ja, net denk ik opeens aan al die kinderen die vanaf
jonge leeftijd bezig zijn met hun mobiele telefoontjes,
dat was toen wij opgroeiende kinderen waren wel
anders. Er waren maar enkele mensen die telefoon
hadden, alleen bedrijven, dokters, brandweer en
politie, en bij ons thuis toevallig, waar mijn vader
‘depot’ houder was van Droste chocola en
cacaofabrieken. In de buurt was het bekend dat wij
telefoon hadden en buren kwamen vaak bij ons vragen
of zij even de dokter of iets anders belangrijks mochten
doorbellen.

Dat probleem werd later opgelost door de
telefooncellen op de straat en velen kregen zelf ook
een huistelefoon.
Hiermede zijn we een stuk terug in de tijd en van ons
lange leven hebben wij geen spijt. Gedurende de
laatste hebben wij verschillende mensen hun mantel
uitgedaan om hulp te verlenen, waarvoor eeuwige
dank.