2021

Het nieuwe jaar 2021 waren wij vol hoop begonnen, maar wat doen twee mensen op leeftijd in coronatijd…..

"Zeg het maar Wim, binnen blijven en de t.v. weer aanzetten waar niets dan narigheid wordt gebracht op het nieuws of een ommetje wandelen?”

Dat laatste lijkt me het beste, het is gezond en je ziet nog eens wat. Neem nou gister, tot mijn grote verbazing zag ik langs de slootkant een witte reiger staan. Ik dacht: is dit nou een zwaan of toch een reiger (door mijn slechtziende ogen, heb ik daar moeite mee). Ik had nog nooit zo’n albino reiger gezien in Landsmeer. Zo zie je maar de wonderen zijn de wereld nog niet uit. Ik ging zo snel mogelijk binnen mijn fotocamera halen maar tja toen ik terug kwam was hij verdwenen….

We zaten naast elkaar te wachten op de volgende gebeurtenis. Ik zei: "ik zie helemaal geen mussen, o wacht, daar zitten er twee tegen de boom aan”. "welnee Wim dat zijn boomklevertjes…. Gaan wij nog bekijken wat voor vogels in dit jaargetijden hier voorkomen?’

"Dat wordt moeilijk hier in Waterland zowat het hele alfabet komt hier voor. Laten we er eens een stelletje opnoemen: meeuwen, roodborstje, vinkjes, koolmeesjes, winterkoninkje, halsbandparkieten, rietzangertje, waterhoentje, ijsvogel, spreeuw, specht, zwanen, eenden, duiven, kraaien, gaai, ekster en de reiger”.

Ik moest denken aan een klant van ons uit de tijd dat wij een winkel hadden, die klant had het altijd over drijf-sijsjesdie hun nesten in de grachten hadden. Die rasechte Amsterdammer bedoelde waterhoentjes.

Nog iets heel anders….over vallen.

Het kabinet is gevallenen privé hebben wij ook gevallen personen….. dochter Lon is fietsende gevallenen kreunende door een voorbijganger naar huis gebracht, daar aankomende deed kleinzoon, die op bezoek was, de deur open, hij schrok erg en wist niet wat hij met zijn kermende oma aan moest en rende daarom meteen naar de buren die haar met hun auto naar de E.H. brachten. Gelukkig gaat het weer wat beter.

2^e geval : dochter May gleed uit op de oprijbrug, wilde opstaan en gleed opnieuw uit, nu in een heel pijnlijke spagaat…. Ze strompelde hier naar de achterdeur gaf de spullen uit Amsterdam af en liet zich door de pijn niet verleiden om een kop koffie te drinken maar ging meteen door naar huis.

Nog geen dag later weer een gevallenvrouw op diezelfde glibberige brug.

Neetje zei:” zo kan het niet langer, er moet iets aan die brug gebeuren”.

En er gebeurde iets. De telefoon ging en het was mijn neef Johan die zei: "ik heb zojuist gehoord over de valpartijen op jullie gladde brug met algengroei. Als ik jullie kan helpen kom ik graag met de hoge drukspuit om dit probleem op te lossen”.

"O Johan, wat fijn, daar maken wij graag gebruik van”.

Een paar dagen later was hij er, gewapend met hogedrukspuit en een speciaal pak met extra hoge laarzen.

Het gevecht kon beginnen.

Een poos later konden wij zowel de smalle als de brede brug bewonderen.

De planken zijn nu weer blank en stroef. Wij zijn er echt heel blij mee Johan: prachtig!

Het leven is vallen en weer opstaan, zeiden wij tegen elkaar.