Doorgaan
Vallen, opstaan, DOORGAAN
Het kopje koffie was net op toen de deurbel ging, twee jonge mensen van de thuiszorg kwamen binnen. Zij stelden zich voor en Yvonne nam het woord. Ze informeerde naar m’n gezondheid en gemoedstoestand. "Nou”, zei ik, "we hebben net een vervelende lange zit achter de rug in een rolstoeltaxi, mijn billen en rug protesteren behoorlijk en ik ben echt aan uitrusten toe….”
"Meneer Lassing we zullen het dan niet te lang maken,” knikkend naar haar begeleider die belangstellend meeluisterden. Er werd gesproken over wat er allemaal voor mij in de woning moest worden georganiseerd. Er zou de volgende dag al een ergotherapeut komen om te beslissen welke voorzieningen nodig zijn, er werd hulp geregeld voor wondverzorging en een douche-hulp zou ook nog worden ingeschakeld. Na het vertrek van het welkomstcomité(die geen koffie wilden) hadden we het nog gezellig met dochter Lonneke, er waren al allerlei boodschappen voor de eerste dagen in huis gehaald, daar waren we heel blij mee, we hoefden even helemaal niets meer en daar had ik heel erg naar uitgekeken.
Na een onrustige nacht stond de volgende ochtend de ergotherapeut in de woonkamer en die heeft bekeken wat er voor verbeteringen konden komen. Ik moest van haar met de rollator door het huis heen om te ondervinden waar ik toch nog eventuele obstakels tegenkwam zodat dat nog aangepast kon worden.
Het werd een drempel bij de badkamer en een overzettoilet. De al gekochte douchekruk was prima maar de wandbeugels die door de dochters al gekocht waren bleken niet nodig in deze woning. ‘s Middags kwam mijn huisarts dr. Leferink een uurtje bijpraten en hadden we verder rust.
Na weer een onrustige nacht begon de dag met weer mensen die van alles van me wilden de ochtend begon met de komst van Brenda (de ergotherapeut) en het gedonder van het regelen bij de gemeente om een overzettoilet en een drempelhulp te huren. De spullen zouden de volgende dag al komen gelijk met de monteur. De volgende dag kwam er geen monteur maar wel een bezorger die twee dozen binnenzetten. En weer ging de deurbel, nu kwam een keurige jonge man binnen die zich voorstelde: "ik ben de wondverzorger, mijn naam is Alfa en ik kom uit Ecuador”. Ik stelde voor om de voet te laten verzorgen als ik op bed lag. Dit was goed maar ik moest wel een kussen onder de voet plaatsen. Uiterst voorzichtig deed hij mijn schoen en sok uit en wikkelde het verband met pleisters eraf, bekeek de wond en zei: "ik zal eerst de oude losse huid wegknippen”. Heel secuur ging hij te werk en liet even later een tevreden patiënt achter.
De volgende ochtend ging weer de deurbel en dit keer meldde een andere collega zich van de Cordaan groep, ook zij sprak met een accent. Ik stond op om met m’n rollator naar de slaapkamer te lopen om de wond aan mijn voet te laten behandelen toen er door de vrouw "nee’ werd groepen "ik ben Lida en kom u bijstaan met douchen’. Dus wij dan maar naar de badkamer, zij trok een groot plastic schort en een paar plastic sloffen aan, liet me plaats nemen op de douchestoel en vroeg of ik m’n haar ook wilden laten wassen. "Graag” zie ik, en zo geschiedde. Ook deze Cordaan medewerker was uiterst bekwaam en vriendelijk.
Ze hielp me ook nog met aankleden en even later voelde ik mij helemaal het heertje.
Nu kwamen we in een ritme van elke ochtend wondverzorging en om de twee dagen een douchebeurt. Daarbij kwam nog fysiotherapeut Quion die regelmatig langs kwam voor de noodzakelijke oefeningen.
Ik was uiterst tevreden met al die hulpverleners, zowel in het ziekenhuis, het revalidatiecentrum als nu thuis, iedereen was zeer vriendelijk, geduldig en bekwaam.
Gezichten kon ik me goed herinneren maar al die namen waren een probleem.
Bij begroetingen ging het vaak mis, als ik dacht dat het een Sonja was bleek het een Corrie op een gegeven moment zei ik gewoon maar "goeiedag” En zo was dit probleem ook opgelost.
Ter afsluiting wil ik nogmaals iedereen bedanken die mij hulp, hoop en liefde hebben gegeven.
Met de duim omhoog hopen wij nog lang door te kunnen gaan.