verzet

 Met mijn broer John heb ik veel gevaarlijke dingen meegemaakt.
Verschillende keren bij schiet incidenten met vliegtuigen, en éénmaal bij een wapen diefstal.Aan de Simon Stevinstraat, vlak bij de kleine spoorbomen, stond een gebouwtje, al enige jaren leeg.U vermoedt al wat er komt. Tot grote ongerustheid van enkele mensen in de naaste omgeving was daar verandering in gekomen, die dit ook direct aan de verzetsgroep hadden gemeld. Onverwachts stond er een vrachtwagen met Duitse soldaten, die wel een kwartier voor de deur van het gebouw bleven staan. Even later kwam een in ‘t zwart geklede burgerman op een motorfiets de straat in rijden. Hij stopte bij de deur, stapte af, bracht de Hitlergroet en opende de deur. De soldaten kwamen van hun voertuig en brachten een aantal metalen koffers naar binnen, wat de nieuwsgierigheid gewekt had Er werd een hangslot op de deur bevestigd en weg waren ze weer. Nog die zelfde nacht iwaren er twee personen op uitgestuurd om te onderzoeken wat er in die koffers zat. Zij waren via een dakluik naar binnen gekomen en vonden pistolen en minutie.Er werd één pistool geladen en meegenomen, Er werd een plan gemaakt om nog tien van die wapens en minutie te pikken en dat zou mijn broer met z’n vrienden gaan doen. Hij kwam bij mij op mijn kamertje en zei, ‘ Wim je bent nu groot genoeg om een geheim te bewaren.’ Er werd verteld wat ze van plan waren en vroeg aan mij of ik mee wilde om op de uitkijk te staan, maar ik mocht het aan niemand vertellen , ook mijn ouders mochten het niet weten. Zo is het gebeurd dat ik als negenjarig ventje mee ging om op mijn vingers te fluiten als er onraad dreigde, Het was tegen zessen, de schemer was ingevallen toen wij vertrokken. Frits droeg een tas met gereedschap om het slot te forceren. Na tien minuten hadden we de plek bereikt en bemerkte tot onze schrik dat er een schildwacht met geweer voor een wachthuisje stond. We doken weg achter een heg , waar nader werd overlegd wat tedoen.’ Het is er maar één, die kunnen we makkelijk overmeesteren met twee man, dan boeien we hem en zetten hem binnen vast.’ Maar als hij gaat schieten wat doen we dan ?’ Daar krijgt hij de kans niet voor want ik grijp hem’,zei Emiel heldhaftig. De rollen waren verdeeld , John en Emiel slopen links en rechts tussen de struiken op het huisje af, de soldaat stond roerloos met het geweer aan de voet. Ik zat op een muurtje en kon alles goed zien. Lange Emiel richtte zich op , sprong als een kat op de krijgsman af, greep het geweer, gaf een paar rake klappen , sloeg zijn arm om de man zijn nek en hield hem in de houdgreep. Toen gebeurde er iets vreemds In zuiver Nederlands riep hij ‘ Ik geef mij over.!!’ Verbijsterd keken ze hem aan. Emiel liet hem los en vroeg, ‘ heb jij een sleutel van deze deur?’ ‘ Nee, ik moet alleen zorgen dat er niemand naar binnen komt’ zei de bange soldaat. Toen was het de beurt aan Frits die binnen vijf minuten het slot los had. Hij trok aan de handgreep en piepend ging de deur open. Emiel hield het geweer in aanslag en drukte de soldaat naar binnen. De jongens volgden snel en graaiden tien revolvers en minutie uit een koffer en deden die in de gereedschapstas, Zenuwachtig stonden ze even later bij de soldaat die nog een revolver en handgranaat aan zijn koppel droeg.’ Wanneer wordt je afgelost ‘ werd hem gevraagd. ‘Acht uur.’ Dat is over anderhalf uur dan moeten we opschieten. Hoe komt het dat je Nederlands spreekt?’ Ik ben tweetalig opgevoed, mijn vader is Duitser en mijn moeder is Nederlandse. Hij keek niet meer zo angstig en vroeg , ‘Mag ik mijn helm even afzetten?’ Zonder helm zagen we een jongeman met een niet onvriendelijk gezicht, hij zei: ‘mijn naam is Anton.’ Ik was net afgestudeerd en leraar Nederlands geworden toen ik gedwongen in militaire dienst moest wat ik vreselijk vond. Ik kreeg een officiers opleiding , maar ben na twee jaar gedegradeerd wegens ondiciplinair gedrag. Ik haat de oorlog en de gruwel daden die we moeten uitvoeren, daarom wil ik graag deserteren kunnen jullie mij daar bij helpen?’ ‘Misschien wel, maar dat moeten we later bespreken . ‘Ken je ‘t cafeetje op de Koninginnenweg? ‘Ja’ , zei Anton. ‘Kom daar naar toe en vraag naar John , ik ben er zaterdag vanaf drie uur . Als je komt, bekijken we ,hoe we het gaan aanpakken. Ik zorg voor burger kleding en jij, dat je vooral je papieren bij je hebt.Wij moeten nu snel weg en jij gaat weer opwacht staan. Anton zette zijn helm weer op, schikte zijn tenue en kreeg zijn geweer terug. Bang en ongeduldig had ik naar mijn gevoel uren op de uitkijk gezeten, snapte niet waar de jongens bleven. Opééns zag ik de Duitser naar buiten komen, hij bleef even staan, keek omzich heen en riep iets naar binnen wat ik niet kon verstaan. Achter elkaar kwamen de jongens ook de deur uit. Frits sloot de deur en bevestigde het hangslot weer. Ik snapte er niets meer van. Op dat moment klonk er geronk in de straat en zag ik een open vrachtwagen met Duitsers naderbij komen. Ik schrok met rot, sprong van het muurtje, floot zo hard als ik kon op mijn vingers en rende met mijn nieuwe klompen in de hand weg. De jongens waren hem ook gesmeerd, ik hoorde veel geschreeuw, een paar schoten en knallen van handgranaten. Zo bang als een wezel kwam ik thuis, hijgend riep ik, ‘er is op de jongens geschoten !’ ‘ Wat doen jullie ook op straat lamstralen ‘ riep mijn moeder angstig. Even later kwam John ook thuis en vertelde dat ze geen last hadden gehad en konden vluchten om dat de wacht zijn collages de verkeerde kant op gestuurd had. ‘ En dat schieten dan’ riep ik.Dat doen zij wel meer als ze ergens op afgestuurd worden, dan schieten ze in de lucht, maken veel lawaai, gooien granaten en soms steken ze de boel in de brand.’ Die soldaten zijn ook bang en uitten dat op die manier ‘, zei John , die intussen naar de keuken was gelopen. ‘ Wat moet jij in de hooikist?’ hoorde ik moeder zeggen. ‘ Dat gaat u niets aan’ zei hij brutaal en ging er op zitten. ‘ Ik wil weten wat je in die kist zoekt, want er gebeuren rare dingen hier in huis.’ ‘Er zit iets in voor papa , wat u niet mag weten’ ‘ Zodra het donker is breng je het naar je vader en vertel hem dat ik je een brutaal jong vind.’ Die avond hebben de jongens de revovers bij de verzetsbeweging achter gelaten en het verhaal van de Duitse wacht verteld. Er werd druk overleg gepleegd wat ze met die Duitse jongeman aan moesten. Ze kregen een schouderklopje en een reprimande over hun roekeloos gedrag. Wat Anton betreft, hij werd opgenomen in de groep en bleek een eerlijk betrouwbaar persoon, die zeer bruikbaar was bij het vervalsen van persoons bewijzen en dergelijke. Hij had geen moeite mee te doen, want hij vond de bezetting en het hele systeem van de oorlog onredelijk en onrechtvaardig..