80 jaar

HET DUURT NOG MAAR EVEN.

In het besef dat ik 18 november 2015 inmiddels met rimpels en zilveren haren 80  jaar ben geworden en niet het eeuwige leven heb was ik wat aan het opruimen en tijdens dat opruimen van wat knipsels, aantekeningen en papieren kwam ik een stukje tegen wat ik 15 jaar geleden voor de Amstelbode van Tabitha had geschreven en dacht de nu geheel digitale wereld mag het   ook weten.

                ANDER LEVEN.

In het begin van deze eeuw, dus in het jaar 2000 ben ik Wim Lassing, in een seniorenflat naast Tabitha komen te wonen. Na een druk werkzaam leven met een eigen zaak viel het plotseling stil en spraken de mensen over geraniums waar ik achter moest gaan zitten. Niets is daar van uitgekomen, want ik heb het drukker dan ooit.

Door een toeval kreeg ik niet met geraniums maar met heel andere planten te maken.

Dit alles speelt zich af in de tuinen van mijn vriendin Nelie Oud te Landsmeer. Ik ken haar al veertig jaar omdat zij en haar man een tabakswinkel bij mij om de hoek hadden.

In 1997 was zij weduwe geworden en van de Binnen Oranjestraat in Amsterdam naar Landsmeer verhuisd, waar ze in de woning van haar ouders kwam te wonen. We hadden telefonisch contact en spraken woorden van alleen is maar alleen en dergelijke. Toen is het begonnen, na wat bezoekjes over en weer ontstond een romance, wat uitmondde in een lattende AOW relatie. Wat we nu al 15 jaar volhouden.

Daar ik alweer zeven jaar stukjes in de Amstelbode schrijf meende ik er goed aan te doen dit alles aan u toe te vertrouwen omdat de volgende verhaaltjes over waterland en de natuur in Landsmeer gaan. De stadse fratsen en genoegens wissel ik tegenwoordig af met landelijke natuur genoegens en belevenissen.

Vele van u kennen Landsmeer door de bustochtjes langs de voor kerst verlichte huizen en tuinen in de decembermaand. Hopende dat u ook van bomen, planten. mooie tuinen en dergelijke houdt, wens ik u veel kijk-en leesplezier.