Dementie-Alzheimer
DEMENTIE – ZIEKTE VAN ALZHEIMER.
Mathilde Bloem was ook een bewoonster van het Willibrordus Complex in Amsterdam. Zij was levensluchtig, eigengereid, en volmaakt onverschillig voor het oordeel van buren of familie. Na onze kennismaking spraken we regelmatig over het verleden en de beroepen die we beiden uitgeoefend hadden. Mevrouw Bloem was een bekende kunstschilderes en kruidenvrouw die zelf haar kruidenmengsels voor allerlei kwalen samenstelde.
Ook de TAI-CHI bewegingsleer behoorde tot haar dagelijkse bezigheden. Ze zei : ‘ik moest na het overlijden van mijn man uit een depressie komen en er aan wennen dat alles wat ik doe nu mijn eigen indicatief is.’ ‘ Hierdoor heb ik mijn energie teruggekregen.’ ‘Ik zit boordevol plannen, ben weer gaan schilderen, kruiden kweken en houd me bezig met essentiële oliën.’ Dit gesprek vond plaats in haar flat nadat we samen uit de lift gestapt waren en zij mij uitnodigde voor een kijkje naar haar schilderijen
en die van haar overleden man die ook kunstschilder was. Er hingen prachtige schilderijen voornamelijk portretten van diplomaten en politici. ‘O, wat mooi’,
riep ik enthousiast. ‘Ja, hij was fijnschilder je weet wel, met een éénharig kwastje, hij heeft ook een portret van oud president Kennedy gemaakt.’
‘Loop maar even mee naar mijn slaapkamer daar kan je mijn kunst bewonderen ‘, zei ze met een lachje. Daar hingen stillevens en natuur schilderijen. ‘Ook heel goed’, was mijn mening.
‘Wim, jouw schilderstukjes zijn toch ook mooi?’
‘Ja , maar dat van jullie is echte kunst!’
De jaren vergleden in een hoog tempo en onze afspraakjes en bezoekjes werden steeds minder.
Mathilde had een complete persoonlijkheid- verandering ondergaan . Ze was erg vergeetachtig geworden , verzorgde zich zelf slecht, had soms verlies aan spraak en was steeds spullen kwijt.
In de hal kwam ik haar tegen en toen zei ze: ‘ ik moest iets doen en nu weet ik het niet meer.’ ‘Je brievenbus legen misschien?’ "Ja dat is ook zo, maar ik ben mijn sleutels kwijt en kan de deur van de postbus niet binnen. ‘Je sleutels heb je in je hand zei ik geschrokken. ‘ Wat goed van jou’, riep ze blij verrast. Het duurde even en toen kwam ze met handenvol reclameblaadjes en post terug in hal.
‘Mijn familie noemt mij de verstrooide professor, daar hebben ze gelijk in, denk ik.’
We spraken af dat ik haar de volgende dag om 2uur
weer eens zou bezoeken om wat bij te praten.
Klokslag 2 uur stond ik voor haar deur had al drie maal op de deurbel gedrukt, gebonsd, geroepen, geklopt maar er gebeurde niets. Eindelijk klonk er geluid: ze riep ‘ik ben niet thuis!!’‘Ik ben boodschappen aan ’t doen, ‘Wie is daar!!’
‘Wim, je buurman en flatmaatje’ riep ik.
De deur werd geopend en daar stond Mathilde in een flanellen nachtpon , ongekamde haren en zonder make up. ‘Goedemiddag, lag je nog in bed?’ ‘Nee,
Ik ben mijn bril kwijt en dan hoor ik de bel ook niet.’
Binnen was het donker omdat ze haar prachtige lancastergordijnen nog niet opengeschoven had.
‘Je gordijnen zijn nog dicht’ zei ik. ‘Ja dat is voor de thuiszorg, dan weten ze dat ik er ben,’ Na wat heen en weer gepraat nam ik ontdaan afscheid.
Ik vertelde de belevenis en de wartaal van Mathilde aan mijn dochter Lonneke, die als coördinator en activiteitenbegeleidster op de dagverzorging van woonzorgcentrum Leo Polak werkt. ‘Herken je deze symptomen van desoriëntatie?’ ‘Ja, zeker volgens jouw uitlatingen denk ik,(maar ik ben geen arts) aan een vorm van dementie die ze ook wel de ziekte van Alzheimer noemen, maar er zijn ook nog andere soorten dementie zoals vasculaire dementie ,de kleine bloedvaatjes in de hersenen zijn dan verstopt waardoor een bloeding optreed die schade aan het hersenweefsel kan veroorzaken. Ook de ziekte van Pick en de Lewy Body dementie komen vaak voor.
Als je er meer over wilt weten moet je even googelen op internet met de zoekterm dementie dan zal je verbaasd zijn hoeveel informatie je dan kan vinden!
Verwijzingen naar vele sites met informatie en tips hoe je kunt omgaan met een dementerende medemens want het kan ons allemaal overkomen en het is een ontluisterend en ingrijpend gebeuren.
maar binnenkort gaat ze naar hiernaast bij Tabitha wonen en komt op de eerste etage voor verpleeghuis zorg.’
‘Dat noemen ze met weer zo’n moeilijk woord intra murale zorg.’
Ik bedankte hem en vond het verschrikkelijk voor Mathilde dat ze op deze manier haar laatste levensfase moet doormaken. Het was in de laatste week van juni, vanaf mijn balkon keek ik naar een merelnest in één van de acacia bomen van de binnentuin. Het was die dag smoorheet, men had besloten om zo veel mogelijk mensen van het mooie weer te laten genieten.Wil en Frits waren bezig grote parasols bij de tafeltjes te zetten en de bedrijvigheid kwam op gang. Even later kwamen er medewerksters
met mensen in rolstoelen en rollators die allen een schaduwrijk plekje kregen. Tot mijn verrassing zag ik dat Mathilde er ook bij was. Terstond besloot ik om ook naar buiten te gaan om eventueel een praatje
met haar te kunnen maken. Ik pakte een stoeltje en ging tegenover haar zitten. Ze herkende mij gelukkig, trok een blij gezicht en zei: ‘Kom je me halen?’Ik wil weer naar mijn eigen huis want mijn goudvissen hebben niets te eten.’ ‘ Nee lieverd, dat gaat niet, want je woont nu hier en je wordt goed verzorgd zo te zien.’ Wil, kwam met bekertjes en een karaf met limonade en vroeg , willen jullie wat drinken?’
Mathilde keek haar aan en zei: ‘Nee, ik drink geen melk.’ Toen wisten wij het zeker.
‘Die is volledig de weg kwijt’ , fluisterde Wil .
Enige dagen later zag ik een advertentie in de krant : ‘voor een toekomst zonder Alzheimer.’ , ben gelijk donateur van de internationale stichting Alzheimer geworden en hoop dat vele anderen dat ook doen, zodat de wetenschappers meer de strijd tegen deze vreselijke ziekte kunnen aan gaan.
Ook mijn lieve vriendin heeft die strijd veloren.
MATHILDE RUST IN VREDE!!
