Beestenboel

Het was woensdag morgen 9.30 uur toen we ons in de lounge van Tabitha Verzamelden. Evert onze sergeant – majoor keek of iedereen op tijd was.

‘Hallo mannen zijn jullie er klaar voor?’ ‘Ik heb alles geregeld: koffie, kaartjes twee rolstoelen en een taxi die om tien uur voor de deur staat.

Precies op tijd, kwam de taxi hauffeur binnen en zei: ‘Goeie morgen mannen, er zit een kerel in mijn wagen, die vertelde dat jullie aapies gaan kijken, nou dat mot dan maar.’ We gingen naar buiten, stapten in en zagen een breed lachende Kees Scholten zitten. ‘Ja hij gaat mee als hulpverlener en rolstoel begeleider’ aldus Evert. ‘Heeft iemand bezwaar?’ ‘Nee hartstikke leuk.’ ‘Maar wie gaat Nico duwen?’ was mijn vraag.

‘Dat doet Margrietje, een meisje die dat werk als bijverdienste doet.’ ‘Zij wacht op ons met een rolstoel en staat voor de poort van Artis.’ ‘ Evert,  jij denkt ook aan alles!!’ Na een voorspoedig ritje met een leuke gezellige chauffeur stopte we voor de dierentuin Artis. Voor de hekken stond een lieftallig meisje al op ons

te wachten. Ze keek lachend naar ons en zei: ‘Ik ben Margrietje, welke man is voor mij?’ ‘Neem mij maar!’ riep Nico, zwaaiend met zijn wandelstok. Evert stond voor de kassa met de kaartjes en gebaarde dat wij naar binnen konden. Kees haalde een rolstoel en zei tegen Wim ‘neem plaats edele heer.’ We waren gereed om onze dag te beginnen. Henk en Evert bekeken nog even een plattegrond en route beschrijving en gebaarde welke kant we opmoesten.

 

 

Kees zei tegen Margrietje ‘ik zal  eerst even de mannen aan je voorstellen.’ Onze ceremonie meester Evert Vermey ken je al.’ ,  Bij jouw in de stoel zit Nico Siderius onze "Pietje Bell”, in mijn stoel zit Wim Wories, dieren en vogelkenner bij uitstek, die grote mijnheer heet Henk Vergeer, omdat hij nooit veel zegt "stille Henk” genoemd. ‘Die met dat Baardje heet Wim Lassing, die schrijft verhaaltjes,

Die kleine zijn naam is Bram Groen hij is onze komiek, moppenverteller, liedjes schrijver en conferencier maar dat zal je nog wel merken.’

Gelijk sprong onze artiest voor het meisje spreidde zijn armen en zong:

‘Ach Margrietje, de rozen zullen bloeien.’ Spontaan applaus was zijn deel, Margriet gaf hem een zoen en verzuchtte: ‘Prachtig gezongen, dit bewaar ik als herinnering aan deze dag.’