Kristalletjes

Wat waren we onder de indruk van de radioberichten, waarin verslag over de Geallieerden troepen, die al op vijf stranden van Normandië, hevig vechtend aan land waren gegaan. Ook mannen van de Prinses Irene brigade waren hierbij betrokken geweest. Er werd uitgebreid verteld over Amerikaanse, Britse en Canadese parachutisten die achter de Duitse linies waren geland om te verhinderen dat zij verse troepen konden sturen. Brussel werd bevrijd en Britse pantsereenheden kwamen tot de haven van Anwterpen. Bij de onderduikers heerste een opgewonden stemming. Het nieuws werd snel gedrukt. De hoofdtekst was zeer optimistisch. ‘Bevrijding in zicht!’ Amerikaanse troepen hebben Zuid-Limburg al bevrijd, Nederland herleefd!!’ Iedereen was blij en je merkte dat er zelfs een extra snoepje af kon als je die smerige levertraan zonder te mokken innam.
 
De voorgaande dagen was er een nieuwe rage ontstaan waar de grotere jongens helemaal door inbeslag waren genomen. Ze zaten voortdurend bij elkaar en waren bezig met soldeerbouten, tangetjes en draadjes.Bij de buurman van de tabakswinkel hadden ze sigarenkistjes gekregen. Met de hulp van een schema boekje werden er radiokristalletjes ingebouwd. Ik mocht kijken maar moest mijn handen op de rug houden. Opeens hoorden we een stem, hij was van Willem Vogt, die over het werk van de architect Dudok vertelde. Er klonk leuke muziek en ‘t nieuws was te beluisteren, de jongens zaten met gespannen gezichten rond het geluidskistje. Er waren verslagen over de V1 en V2 een soort raketwapen, dat aan Antwerpen en Londen veel schade had toegebracht. Hoe en opwelke manier de Britten die raketten wisten uit te schakelen vonden wij prachtig. Ook wie de Amerikaanse militair Kilroy was, hield de gemoederen bezig. Hij was in elk geval trots op wat ze deden en waar ze geweest waren , dat liet hij weten door overal op toiletten, schuttingen of muren de kreet te kalken, ‘KILROY WAS HIER!!’ De gevechten om de bruggen bij Arnhem en Nijmegen waren hevig. Verzetstrijders hielpen de Geallieerde militairen waar ze maar konden. Brabant werd bevrijd door Britse,Poolse, Canadese en Amerkaanse eenheden. Het was inmiddels maart 1945 Canadese Infanterie was via de achterhoek de Duits-Nederlandse grens binnen getrokken. Begin april werd via het Twentekanaal Coevorden ontzet en twee Franse regimenten parachutisten waren ter ondersteuning in Drente geland. Friesland werd bevrijd door de Canadezen en op de Veluwe werd nog gevochten met Duitsers die zich terug wilde trekken naar west Nederland. Radio Oranje had een uitzending met Koningin Wilhelmina waarin ze het Nederlandse volk moed in sprak. Het begon al op feest te lijken ook de muziek werd aangepast en toen hoorde we voor het eerst de Amerikaanse band van Glenn Miller ze speelde het nummer ‘In The Mood’. Bij ons thuis was er ook een feestje georganiseerd omdat mijn moeder jarig was. De onderduikers waren uit hun honk gekomen en ook enige buren waren aanwezig.In de tuin werd druivesap gedronken en bakker Kudders had voor bokkepootjes gezorgd, op de koffergrammofoon werd een plaatje van Louis Davids gedraaid. Die dag kwam het mooiste cadeau wat je toen maar wensen kon. De Geallieerden voerden voedsel droppings uit. Tientallen vliegtuigen gooiden pakketten uit hun toestel, die aan parachuutjes naar beneden kwamen. Het was een prachtig gezicht en wat een verrassing. Het uitpakken was ook een belevenis, wat een weelde, Spierwit brood uit Zweden,boter,kaas,jam,chocolade, kauwgum en wat al niet meer. Wel kregen we de waarschuwing er matig gebruik van te maken omdat we niets meer gewend waren. Naar Utrecht en Soestdijk stonden de slagbomen open om maar snel af tekomen van de vluchtende , Duitsers en NSB’ers. Hitler en vrouw Eva Braun maakte een einde aan hun leven wat ook een ingrijpende gebeurtenis was. Op 4 mei 1945 was in Duitsland de capitulatie van de hoogste pieten en militaire machthebbers. Op 6 mei werd te Wageningen de formele capitulatie van alle Duitse troepen getekend door generaal Blaskoviz. Echt waar, de vrede was getekend.!! Al deze berichten deden zich snel de ronde omdat de meeste mensen hun niet ingeleverde radiotoestellen weer voor de dag gehaald hadden en naar de nieuws berichten konden luisteren.
 
Ik was de kippen aan ‘t voeren, ging eieren rapen en was van plan wat vers stro in de leghokjes te doen, Maar wat was dat? In de tuin van een achterbuurvrouw klonken vreemde jankende geluiden. Achter bloeiende seringen zag ik een oude vrouw, naast haar een mand met jonge hondjes, een hakblok en een bijl. Telkens pakte zo’n joekeltje, gaf een klap en weg was z’n staartje. Verbouwereerd riep ik: ‘vuile dieren beul’ en rende naar huis. ‘Waarom hakt dat ouwewijf die staartjes eraf?’ vroeg ik aan mijn vader.’Die mevrouw wil haar hondjes verkopen en denkt dat een kort staartje beter staat’ zei hij waarschijnlijk om er van af te zijn. Weer ging ik kijken en zag de moederhond in ‘t gras liggen,om haar heen krieoelde zes dartele zwarte hondjes met witte lapjes om hun staartjes. Ik maakte lokkende geluidjes en één hondje kwam naar me toe en toen gebeurde het. Hij keek zo lief en schrander dat ik helemaal in de ban raakte en pardoes het gaas optilde zodat hij uit die tuin kon.Voorzichtig tilde ik hem op en liep door de achter tuin naar huis. Moeder maakte bezwaar, maar na een potje huilen, aandringen en zeuren mocht hij blijven, maar ik moest zelf naar die mevrouw om te zeggen dat ik hem meegenomen had en wat we betalen moesten. Blij, maar een beetje bang ben ik over haar hek geklomen en mijn zonden opgebiecht.Ze was niet boos eerder blij geloof ik.’ Jij bent toch die kwajongen die hier achter mij woont is het niet?’ ‘Ja mevrouw en wat kost dat hondje?’ Helemaal niets jullie krijgen hem cadeau Ik vind het veel te leuk dat hij in de buurt blijft wonen dan zie ik hem nog zo af en toe’, zei ze. Ze pakte wat voer en een kleedje wat uit de moedermand kwam. Zul je er goed voor zorgen jongen, want het is een oorlogs kleintje die twaalf weken voor de bevrijding geboren is en nu de ruimte heeft om in een bevrijd land op te kunnen groeien. ‘Ja mevrouw ik ga heel goed voor hem zorgen en dank u wel’. Netjes liep ik naar haar tuin hek en bedacht me opeens dat ik nog zou vragen wat voor ras het was. Ze kwam me al tegemoet en vroeg: ‘ben je wat vergeten?’ ‘Nee mevrouw maar ik moest nog vragen wat voor merk ‘t was’ zei ik heel stom. Het is een bastaard en wel een kruising tussen een cocker spaniel en een poedel. We beleefden de meest leuke momenten , hij was binnen veertien dagen zindelijk, gaf zelf aan als hij naar buiten wilde, maar het bleef een boendertje. Op een morgen met mooi weer liep ik een blokjje met jonkie aan de riem. Zoals elke hond moest hij aan alles ruiken en snuffelen, opeens liep hij met een weggegooide sigarenpeuk in z’n bek. Het was net Winston Chuchill. Thuis gekomen zei ik, ‘hij heet nu Winston’ en ik vertelde het verhaal over de sigaar.Na een paar dagenriepen we‘Winnie’ en zo is het veertienjaar gebleven.