2022 De Val
Het was 6 januari 2022, wij waren het nieuwe jaar begonnen vol goede voornemens, waarbij geluk en gezondheid voorop kwam.
Ik was begonnen met het snoeien van een uit de kluiten gegroeide bloemende houtstruik van hibiscustakken. De afgeknipte takken probeerde ik in een opzij staande ‘groenbak’ te gooien, door deze beweging verloor ik mijn evenwicht en viel zo ongelukkig in de struik dat ik niet meteen overeind kon komen. Weer deed ik een poging om overeind te komen maar helaas het lukte niet. Ik barstte van de pijn…. Ik riep zo hard ik kon: ’Néééél….’ , gelukkig kwam zij snel. Nel probeerde mij overeind te helpen maar dat lukte niet. Ze zei: "strek je benen, dan proberen we het weer’. Ook dat lukte niet en ik verging van de pijn….er moest nog iemand bij komen. ’Ik bel Gerrit Prins, de buurman’, riep Nel en weg was ze. Gerrit was er binnen vijf minuten, greep me onder de oksels en probeerde me op een bijgesleepte stoel te zetten.
Dit ging heel moeilijk en ik schreeuwde het uit van de pijn. Gerrit zei: ‘Man ik geloof dat je wat gebroken hebt, er moet een foto van gemaakt worden in het ziekenhuis, ik bel een ambulance’.
Voor ik het wist lag ik op een brancard en werd vervoerd naar het BovenIJ-ziekenhuis. Op de spoedafdeling kreeg ik een prik tegen de pijn, moest een aantal vragen beantwoorden en al snel werd ik onderzocht waar men constateerde dat mijn heup gebroken was. Ik werd op een bed gelegd en naar een ruimte gereden, kreeg nogmaals een prik tegen de pijn, viel in slaap, werd weer wakker en merkte dat ik verbonden was met een infuus. En verpleegster kwam binnen en zei dat ze een verblijfskatheter (ivm mijn overloopblaas) kwam aanbrengen, ik moest even diep zuchten toen het werd aangebracht.
Die nacht ben ik vreselijk tekeergegaan met schreeuwen, ik zag waanbeelden. Naar later bleek kwamen deze waanvoorstellingen door de opiaten die ik kreeg tegen de pijn.
Ik zag de meest gekke dingen zoals honden met jurkjes aan, ook dacht ik dat ik in een kelder lag met allerlei vreemde voorwerpen. Heel angstig allemaal.
De verpleging heeft mij gekalmeerd en die nacht ben ik overgebracht naar een andere kamer waar ik niemand tot last was.
De volgende dag lag ik toch weer op een kamer met een mevrouw op leeftijd en tijdens het bezoekuur werd er nog een jonge vrouw binnengereden. Dat gaf een welkomen afleiding, elke keer als één van hun naar de badkamer ging.
Die dag werd ik ook geopereerd en kreeg een zogenoemde kop hals prothese.
Elk bezoekuur was Nel weer present, dat vond ik zo lief en ik ben haar hier heel dankbaar voor. En al snel kwam de tijd dat ik verder moest revalideren in een revalidatiecentrum.
Er werd bepaald dat ik naar het revalidatiecentrum DeDie in Amsterdam-Noord zou gaan om te revalideren.
Dit alles werd met Lonneke, May (mijn dochters) en Nel besproken. Nel en May waren de contactpersonen en Lonneke, die ook alles van de zorg afweet, werd ook op de hoogte gehouden.
Opeens was het zover, in een rolstoel werd ik met speciaal rolstoelvervoer vanuit het ziekenhuis overgebracht naar het revalidatiecentrum DeDie waar vriendin Nel, op dit vroege tijdstip van 9.00 uur, mij in de hal stond op te wachten.
De taxi werd afgerekend en ik moest plaatsnemen in een andere rolstoel. Ik werd hartelijk welkom geheten door een medewerker van de revalidatie en zij nam ons mee met de lift naar de 1e etage waar mij een kamer werd toegewezen, speciaal voor mij alleen.
Heerlijk, dacht ik, een eigen kamer, eindelijk rust.
In de aankomende dagen bleek wel hoe een mens zich kan vergissen................
