Avonden

De eerste helft van de jaren vijftig waren heel heftig wat werk en vrije tijd bezigheden betreft.
 
Dagelijks theeproef les en melangeren van thee, hoofdzakelijk uit Java en Sumatra. Dan twee avonden per week naar de school voor Handelsonderwijs op de Middenweg. Ik had geluk dat mijn oom Han en tante Tinny daar in de buurt woonden en ik die avonden mee mocht eten.
 
Alle moeilijke dingen waar ik meezat besprak ik altijd met mijn vader, die me met raad en daad bijstond ook toen ons hondje Winnie ernstig ziek werd en naar de dieren kliniek in Utrecht moest, was hij direct bereid om mij met zijn auto een Austin zeven er naar toe te brengen ook bracht hij wel eens mensen uit de buurt die geen vervoer hadden weg. Hij was een echte heer die door iederéén gerespecteerd werd. Het bracht dan ook een hele schok teweeg toen hij in 1953 na een kortstondige ziekte overleed.
Onder grote belangstelling is hij op de Noorderbegraafplaats te Hilversum begraven.
 
Het leven ging verder, op de andere avonden van de week die er nog over waren werden er twee gebruikt met zingen en één met atletiek. Op Zaterdag middag was er padvinderij en was ik zeeverkenner waar onze groep in Loosdrecht bij elkaar kwam. We leerden touwknopen en zeilen met als hoogtepunt mee als bemanning van de driemaster de Bounti. Er ging een ontgroening aan vooraf. Je werd vastgebonden en te water onder de kiel van het schip doorgehaald. ‘Kielhalen’ noemden ze dat. Ja, je moest er wat voor over hebben zullen we maar zeggen. Het zingen begon een steeds belangrijkere plaats in te nemen en ik kreeg kennis aan Willy Jansen een mooi blond meisje met een heerlijke Jazzy stem. Zij was een dochter van Jonny Jansen, trompettist bij de Ramblers de eerste swing-bigband die in Nederland pionierde met Jazz. Met Willy is bij mij de interesse in bigbands opgewekt. Wij luisterden heel veel naar alle grote namen uit die tijd en bezochten concerten. Hamdorff, Laren, van Dijk, Loosdrecht, Concertgebouw, Amsterdam en verschillende nachtclubs. We waren vaste gasten bij de optredens van het Wessel Ilcken combo. Het lekkerste vonden we ‘t Quintet Rita Reys met Toon van Vliet op tenor sax, Cees Slinger piano, Dick Bezemer bas en Wessel Ilken op drums. Op de draaitafel kwam, wat de blues betreft, Dinah Washington veel voor. De swing kwam van Billy Holliday en Ella Fitzgerald. Mijn voorkeur ging uit naar Meltormé de Jazz crooner en trompetist, zanger Chet Baker met zijn fluister ballades. Wij traden tweestemmig op bij sommige gelegenheden en kregen steeds meer belangstelling in het zingen van close harmonie maar dan met vier stemmen.We wilden iets naar het idee van de Anita Kerr singers gaan doen. Dus gingen we op zoek naar nieuwe leden. In de trein waren inmiddels steeds meer jonge hilversumse mensen die ook elke dag naar de grote stad reisden om hun brood te verdienen. Ik had het plan opgevat om onder hen wat briefjes te verspreiden met een vraag, wie er zin had om te zingen. Er hadden zich twee meisjes aangemeld en die vroegen wat de bedoeling was. We willen een close harmony groepje vormen met vier tot vijf stemmen. Ze vonden het leuk en er werd een afspraak gemaakt. Ze moesten donderdag avond om acht uur in de Cornelis Drebbelstraat hun opwachting maken. Op dat adres had onze leider, zanger Loek Vink een opname studio en een grote platen collectie.
 
Willy had te kennen gegeven dat ze onze relatie wilde verbreken en voor haar carrière had gekozen en dat was zangeres bij een dansorkest in Londen. Het deed pijn, maar ik had er begrip voor en gunde haar dat. Daar ging de bel, Loek zei: ’die zijn keurig op tijd, dat beloofd wat.’ Ze kwamen heel rustig binnen, stelde zich voor: Rietje en Wies. Het klikte meteen. Loek gaf mij een knipoogje van verstandhouding en begon te vertellen wat de bedoeling was.’Veel woorden wil ik er niet aan besteden, maar eerst wil ik jullie stem horen zodat er een oordeel over kan vellen. Hij pakte een stemvork, gaf een klap en zong, ’I don’t see me in your eyes any more’ Wies was naar voren gekomen en zong de tekst na. ‘Prima’ riep Loek, Rietje had ook een warme stem en werd ook goedgekeurd. Toen was de vraag, ’Waarom dit regeltje en deze tekst?’ Loek zong nog een keer en zei: ’het gaat mij om de lage tonen en nu gaan we dit met een eerste, tweede, derde, en vierde stem proberen.’ Wim, jij doet de eerste stem, ja zet maar in. Ik zong en hij deed de tweede stem er bij , toen moest het nog een keer en pakte hij de derde stem . Daarna zette hij een plaat van de Hilows op en riep horen jullie die vierde stem, die zit er een beetje vals tegen aan en dat geeft nou die bijzondere klank. Vele avonden van reperteren volgden tot we de song ‘Dream’ instudeerden. ‘Dit klinkt prachtig’ riep Loek enthousiast ‘echte dreamers’ Sinds dien was onze naam ‘The Dreamers’ Er volgden optredens bij de K.R.O. radio o.a bij Ger de Roos en Tonny Schifferstein. Bij een snabbel in Bussum waren we na een dixiland orkest aan de beurt en dat viel niet mee, de hele zaal was opgezweept door die muziek en toen kwam er zo’n serieus stelletje als wij aan de beurt. Tussen al dat geroezemoes moesten wij ons repetoir afwerken. Wij hadden Sentimental Journey gezongen toen Loek zei: ‘hier komen we niet boven uit’. Hij pakte zijn snaartrommeltje, plaatste de microfoon erbij en zong: ’Lady be good.’ De zaal ging plat en wij waren gered.